سالگرد یک شهادت

صبحی است نیمه روشن و مردی پریده رنگ
بیمار و زار و خسته ولی با ثبات کوه
از محبس آورندش و در چهره اش پدید
آیات سر بلندی و والایی و شکوه

یکبار خورده تیر ز دست "فداییان"
یک بار نیز ضرب چاقوی "بی مخی"
در پیکرش نمانده دگر پاره یی رمق
یک چند بوده همدم آهی و آوخی

در بامداد سرد و غم افزایی این چنین
بیمار را به مقتل آزادگان برند
"سید حسین فاطمی" آن زنده نام را
با حال تب به جوخه ی اعدام بسپرند

گفتند عفو خویش ز درگاه شه بخواه
تا وارهی ز کشته شدن در پناه او
گفتا که هرگز این نکنم، به که جان خویش
بهر وطن سپارم و میرم به راه او

بیمار برکشد سر و یک لحظه خویش را
ستوار وانماید و خرسند و رادفر
هرگز به خویشتن ندهد راه، وحشتی
کز راز جاودانه شدن هست با خبر

داند که خون اوست در این خشکسال رشد
کآرد نهال نهضت ملی به برگ و بر
زین روی تن به مرگ دهد با رضای دل
تا خود کند حقیقت ایثار، جلوه گر

رخصت نمی دهد که ببندند چشم او
فریاد می زند: "شه جلاد مرده باد!
آن کس که نام نیک مصدق کند تباه
نامش ز کارنامه ی هستی سترده باد"

در خون کشند پیکر آن بی گناه را
کو عاشق است، عاشق ایران پر سکون
فریاد "زنده باد وطن" سر دهد ز جان
آنجا که لاله گون کند این خاک را به خون

نامش "حسین" بود و به سان نیای خویش
پیش "یزید" عصر به تسلیم تن نداد
در خون تپید و شد به قدمگاه حق شهید
سر جز به راه ملت و عشق وطن نداد

پی نوشت: مهندس بازرگان در عاشورای سال 1340 در یک سخنرانی شورانگیز گفت: ""ما یک عمر گفتیم اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد.. من مي‌خواهم امروز بگويم اللهم العن من قتل دكتر سيدحسين فاطمي."

امروز هم من می خواهم بگویم: اللهم العن من قتل محسن روح الامینی، اللهم العن من قتل سهراب اعرابی...